Recensie concert Trio Fantasticus – Feest van Virtuositeit


Op 20 januari 2018 is een uiterst lovende recensie geschreven over het concert van Trio Fantasticus (18 januari 2018) door Lidy van der Spek van het Leidsch Dagblad – Rijn- en Veenstreek. Hieronder kunt u deze zelf lezen.

Alphen aan den Rijn – Stylus fantasticus is een genre uit de vroege barokmuziek dat Claudio Merulo (1533-1604), organist aan de San Marco in Venetië, in het leven heeft geroepen. Aan deze stijl heeft het trio van barokviolisten Rie Kimura, barokgambist Robert Smith en klavecinist Guillerme Brachetta zijn naam ontleend.
Deze virtuoze kamermuziek, bol van energieke, expressieve sololijnen, verspreidt zich vanuit Italië via Oostenrijk over heel Europa. Drijvend op min of meer simpele baslijnen in de continuo partij, gaat met name de violist bij tijd en wijle op ‘hoofse’ wijze uit haar dak, maar ook de gambist speelt een geweldige rol. Op de achtergrond blijft de klavecinist alles onder controle houden. Hij doet er pas echt toe in solistische delen, en inde klein maar fijne Ciaconna in D van Muffat.
Opvallend virtuoos, fijnzinnig elegant converserend, overtroeven violist en gambist elkaar op het scherp van de snede. Zonder hanengedrag, doodgewoon omdat de muziek daarom vraagt.
Of dit trio zich aan Biber, Jenkins, Muffat of Purcell waagt, alle componisten geeft Trio Fantasticus een ongelofelijke uitstraling: decadent exorbitant, sidderend kleurrijk, evengoed teder, weemoedig, plechtig. In alle stukken is Kimura’s spel groots en meeslepend; in de Sonate nr. 3 van Von Biber overrompelt ze compleet. Klacecinist en gambist geven haar voorbeeldig de ruimte. Janine Jansen en Liza Ferschtman kent iedereen, waarom (nog) niet deze ster Rie Kimura, vraag je je na dit optreden af. Dit geldt eveneens voor de gambist Robert Smith.
Zelden hoor je zo’n spannende, intens klankrijke en verhalende dialoog, waarbij Smith opgaat in de ander, zonder aan kracht, aan muzikale mening in te boeten. Meteen al in Von Bibers ‘The Annunciation voor viool en basso continuo’ uit de Mystery Sonates, wanneer hij halverwege expressief de melodie pakt, accenten legt, waarboven de viool cirkelt, versiert, lijnen trekt met zilverlichte echo-effecten. Vreugde en devotie krijgen pure aandacht.
Schmelzers Sonata Quarta is gebaseerd op vier neerwaartse tonen van de gamba die de viool uitdaagt tot haarzuiver variëren op een thema. Dan even bijstemmen voor Purcells Trio in g. vier sfeervolle deeltjes die in elkaar overlopen, waarin de middenstem werkelijk zingt. Klasse op de millimeter!
,

X